ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΙ: "Το χωριό μου λεγόταν "Κερμεγάλεσι"

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

«Άνθρωπος με επτά παιδιά να παίζη τα κανόνια

να σύρνη με τα χέρια του κουλλέδες σαν λεμόνια.

Να βάλλη ΄ς τα ποδάρια του παπούτσια με χαλκάδες

όλα τα βάρη που βαστά είνε χίλιαιες οκκάδες.

Μονάχα τα παπούτσια του που έχει σιδερένα

εξήντα οκκάδες και τα δυό τα έχουν ζυγισμένα.

Εν΄ οι κουλλέδες που βαστά σαράντα ως πενήντα

εχ΄ένα μεγαλείτερον περνά ταίς εβδομήντα.

Παίζει τους παν΄ στα χέρια του ωσάν τα πορτοκάλια

όπως και παίζουν μερικοί κίττον τα καρναβάλια.

Κάτι πολλοί που λέγουσιν ότι έν΄ψέματα του

δεν ΄ποφασίζουν για να βκούν στον πόλεμον μετά του.

Λέγω τους το σωστά εγώ εκείνοι δεν πιστεύουν

όσοι δεν το πιστεύουσιν πρέπει να του παλεύουν.

Εκείνα τα παράσημα που βάζει εμπροστά του

ποιος εν΄ που του τα ΄δώσεν κ΄έφεραν τα μετά του;

Λέγουσιν όμως μερικοί πως τα΄χει ΄γορασμένα

είναι από τους βασιλείς που τα ΄χει κερδισμένα.

Διότι τους ενίκησεν όλα τα ππεκλιβάνια

και δώσαν του στα χέρια του βασιλικά φερμάνια.

Πιστεύω να ΄χει άδεια με όποιον παλεύση

να μην έχη ενόχλησιν θαρρώ αν τον φονεύση.

Νομίζω σκότωσε δυο-τρεις που ΄κείνους που παλεύαν

κ ΄εδιούσαν του παράσημα και δεν τον εμπερδεύαν.

Λυπούμε τον που γέρασεν κ΄ ασπρίσαν τα μαλλιά του

ίσως πάρη την χάριν του κανείς που τα παιδιά του.

Νεότης δεν ΄γοράζεται κανείς να την ΄γοράση

να ήναι νέος ως που ζη ποτέ να μην γεράση.

Άνθρωπος είναι σαν δεντρόν π΄ανθεί και πουρουβίζει

κι αφίνει έναν έπαινον το δέντρον που μυρίζει.»

Κυριάκος Παπαδόπουλος (1896)